Hoe bewijs ik een ander het meeste LIEFDE?

Ja ja daar zit ik dan weer met mijn laptop op schoot en denk ik wat zal ik weer schrijven wat willen de mensen eigenlijk horen. Dan merk ik zelf wel weer dat mijn leventje hier gewoner wordt. Wat heb ik nog niet verteld of denk ik het lijkt ook wel een vakantie blog met al die activiteiten die ik doe.
Maar nee nee dat is het nou ook weer niet deze 2 weken heb ik gewoon 81 uur gewerkt + 6 uur vergaderen, een teamavond en alle huisbewoners uurtjes over kinderhuis Hebron. Daarvan zijn ook nog 2 slaapdiensten waar 8 uur voor gerekend wordt waarbij ik 18 uur op Hebron ben. Dus moet je nagaan hoeveel uurtjes ik op Hebron ben geweest. Dat komt omdat er wat minder mensen zijn en ik nu wat meer werk zodat als mijn ouders hier zijn iets meer vrij ben.

Op Hebron maak ik van alles mee een hoop leuke momenten met de kinderen, grappige momenten, vermoeiende, etende, frustrerende, slapende, taxi, tafel, schoonmaak momenten en nog veel meer. Er speelt altijd van alles rond om de kids waar je elke dag als je werk weer in stapt ze probeert te helpen maar dan weer naar een halve dag aan iemand overdracht om het dan later weer op te pakken. Dat is soms zo moeilijk dat een ander dat weer net anders doet en het kind zoveel voorbeelden krijgt. En doordat ze dat hun leventje lang al hebben gehad denk ik moeilijk het er uit kunnen pikken. En veel bezig zijn in hun hoofdjes hoe krijgen we iets voor elkaar bij die en die tante. En hoe meer je over de kids praat en ze ziet is het soms moeilijker om er achter te komen hoe verschillend ze zijn in verschil met gewone kinderen en hoe verprutst ze zijn door deze situatie. Toen ik hier kwam had ik dit niet bedacht, je komt hier om de kinderen te helpen en met ze te genieten. Maar ze willen geen nieuw tante ze willen de ander weer terug. Niet weer opnieuw ontdekken waar de grenzen liggen, niet weer opnieuw iemand voor een jaar in hun hart sluiten en weten dat je weer weg gaat. Maar ze kunnen ook weer niet anders want ze hebben je nodig om te leven. Dus dan toch maar weer het contact aan gaan. Het is zo moeilijk om daar over nadenken en te praten want je ziet dat een mens niet hetzelfde is wij als groepswerkers kunnen niet op één lijn komen en hetzelfde alles aanpakken. We willen wel maar het kan niet. Dit zijn 8 kinderen die we zo begeleiden maar hoeveel kinderen heb je hier niet van op de aarde. Die in een kinderhuis leven, dan nog niet eens te praten over alle kinderen die op straat leven. Ik denk altijd nog dat die er nog slechter aan toe zijn. Waar kunnen we dan beginnen, of moeten we ze allemaal maar laten gaan en laten zitten in deze wereld?

Zoals ik pas in een preek hoorde was de vraag: Hoe kunnen we de ander het meeste LIEFDE bewijzen. Hoe vaak denken we niet het is die persoon zijn eigen schuld dat hij zo in de put is geraakt. Heeft zijn geld opgedronken en leeft op straat. Is zelf verslaafd geraakt aan drugs, heeft zichzelf in de knoop gepraat. Mensen ik geloof dat deze mensen dat nooit hadden gewild maar in deze situatie zijn gekomen. Moeten we er dan maar met een boog om heen blijven lopen. Of proberen we ze te helpen. Maar hoe doe je dat dan. Ik denk niet dat we dat zelf kunnen, ik heb al geprobeerd iedereen te helpen maar er zijn zoveel problemen er zijn zoveel momenten dat we er om heen lopen. Er zijn zoveel momenten dat we helpen maar het lijkt of het geen zin heeft dus de volgende keer maar niet doen. Dus we geven de moed maar weer op. Willen we dat. Ik denk dat het belangrijk is om het in Gods hand te legen en vragen of hij zijn hart wil bewegen wat Zijn hart beweegt. Dat Hij duidelijk maakt wie jij mag helpen.

Ik heb zo ervaren dat ik op dit moment de kinderen van Hebron mag helpen en een lichtje mag zijn op Curaçao. Niet dat het altijd makkelijk is maar in zijn Kracht kan ik hier zijn leven en wonen. Zelf zou ik het niet kunnen en de kinderen al lang hebben opgegeven. Het blijft een strijd maar we mogen door de verhalen en de groei van de kids zien dat ze vooruit gaan. Ook al is het met toppen en dalen maar we mogen weten dat God situaties kan gebruiken ten goede. Ik ben blij dat ik hier een stukje van mijn leven mag geven en hier vrijwillig er voor deze kinderen mag zijn. Na een dagje werken wat niet zo lekker ging kan ik niet zeggen: Jammer dan ik heb wel weer geld op zak, nee ik krijg geen geld ik krijg Gods liefde. Daar mag ik het mee doen en uit leven. Aan het begin dacht ik hoe krijg ik genoeg sponsoring en hoe laat ik Nederland achter, maar gelukkig gaf God mij daar gelijk rust in. Nou mag ik ook zien dat ik genoeg ontvang en mij daar zeker geen zorgen over hoeft te maken. Ik ben daar blij om dat ik gesteund wordt. En dan is financieel niet eens het belangrijkste wat ik mag ontvangen van jullie. Ik ontvang ook gebed en bemoedigingen bedankt ervoor. Verder vind ik het een fijn eiland om te leven waarbij ik echt kan genieten en uitrusten van het werk. Als je gewerkt heb en je gaat even naar het strand of pakt met meiden uit de kerk even een terrasje ben je al weer vergeten dat je ’s morgens gewerkt heb en lijkt het weer even of je op vakantie bent. Heerlijk!

God is een groot God, vol genade voor ons allemaal. Zo begin ik mijn blog en wordt het uiteindelijk weer een verhaal en denk hoe kom ik op het idee om dat zo te typen. Maar het komt uit mijzelf en het is een blog over mij dus ik kan delen wat er in mij omgaat. Als je nog leuke onderwerpen heb waar je graag meer over zou willen weten kan je hieronder reageren en kan ik kijken wat leuk is om over te schrijven. Het is nu soms moeilijker om te beginnen maar als ik eenmaal typ is er weer veel te veel te vertellen en is die voor het weet weer te lang.

Ayo

Mijn ouders komen donderdag aan en daar hoop ik 2 fijne weken mee te beleven dus dat zal ook wel weer een blog gaan opleveren. Maar ga ik eerst genieten een paar dagen vrij na zeker 5 maanden achter elkaar door werken zonder een keer langer dan 2 dagen achter elkaar vrij te zijn.